سابقه ادبیات تطبیقی در ایران

سابقه ادبیات تطبیقی در ایران به تأسیس کرسی ادبیات تطبیقی در دانشگاه تهران – که برخی آن را «سنجش ادبیات» می نامیدند- توسط فاطمه سیاح (1281مسکو- 1326 تهران ) باز می گردد که از سال 1317 فعالیت علمی خود را در آن دانشگاه آغاز کرد. از فاطمه سیاح نزدیک به سی و پنج مقاله و خطابه و ترجمه باقی مانده است. سبحانی اشاره می کند که این بانوی فرزانه درباره فردوسی تحقیات ارزشمندی دارد(42).گلبن از دو مقاله او با عنوان‌های «انتقاد دانشمندان اروپایی در باب فردوسی» و  «نظری چند در باب شاهنامه و زندگی فردوسی» در کتاب نقد و سیاحت: مجموعه مقالات و تقریرات دکتر فاطمه سیاح، یاد می‌کند. او تنها مدرس «سنجش ادبیات زبان های خارجه» دانشگاه بود. بعد از درگذشت او  کلاس های این درس به دستور رئیس وقت دانشگاه تهران تعطیل گردید  ... (ربن شه 30). پس از عمر کوتاه وی، دیگران من جمله جواد حدیدی (1311- 1381)، عضو هیأت علمی  گروه زبان و ادبیات فرانسه دانشگاه مشهد و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و ابوالحسن نجفی (متولد 1308)، مدیر کنونی گروه ادبیات تطبیقی و عضو پیوسته فرهنگستان زبان وادب فارسی، راه را ادامه دادند. از میان سایر پژوهشگران ایرانی، مجتبی مینوی، عبدالحسین زرین کوب، خسرو فرشیدورد، حسن هنرمندی و محمدعلی اسلامی ندوشن در میان آثار و تألیفات خود اشارتی به ادبیات تطبیقی دارند،  لکن  به  علت فقدان یک نهاد رسمی یا انجمن علمی که بتواندپژوهشگران این رشته را در ایران گردهم آورد و بستر تعاملات علمی و رشد و توسعه این رشته را فراهم سازد، هیچ گاه ارتباط ساختمندی بین آنها به وجود نیامده است.